คนึงนอนนครสวรรค์

ปิงวังยมน่าน

รวมประสาน เป็นธารใหญ่โต
เรียกว่าปากน้ำโพเชื่อมโยงเป็นโซ่ผูกพัน
จากเหนือน้ำไหลเจือน้ำใจด้วยกัน
จารึกไว้มั่น
แม่น้ำสายนั้นคือเจ้าพระยา

ชาวเรือดั่งพี่
เหนื่อยเต็มทีชีวีขาดลอย
เฝ้าปักหลักไว้คอยเมื่อไหร่เธอลอยผ่านมา
สิ้นหวังเพราะริมฝั่งนั้นไกลเกินคว้า
ดินสูงเกินกว่าศรัทธาของพี่
จึงไม่มีทาง

ปากน้ำโพใหญ่โตเกินไป
พี่ล่องเรือพายไม้ที่เผาไหม้หมดยาง
ซ้ำเนื้อตัวมีรอยดำด่าง
เรือนร่างเปรอะเปื้อนฟืนฟอน
แล้วหล่อนรึมาสนใจ

จึงเจียมใจมั่นว่าสักวันคงมีคู่ชม
ช่วยให้พี่หายตรม โอ้ลมจงพาบอกไป
รุ่งเช้าแล้วนะเจ้าถอยเรือแรมไกล
คงย้อนมาใหม่
ทิ้งใจไว้นอนนครสวรรค์

*****