นิราศเมืองเพ็ชร

๏ โอ้รอนรอนอ่อนแสงพระสุริฉาย
ท้องฟ้าคล้ำน้ำค้างลงพร่างพราย	พระพายชายชื่นเชยรำเพยพาน
อนาถหนาวคราวอาสาเสด็จ	ไปเมืองเพ็ชร์บุรินที่ถิ่นสถาน
ลงนาวาหน้าวัดนมัสการ	อธิฐานถึงคุณกรุณา
ช่วยชุบเลี้ยงเพียงชนกที่ปกเกศ	ถึงต่างเขตรของประสงค์คงอาสา
จึงจดหมายรายทางกลางคงคา	แต่นาวาเลี้ยวล่องเข้าคลองน้อย
ได้เห็นแต่แพแขกที่แปลกเพศ	ขายเครื่องเทศเครื่องไทยได้ใช้สอย
ถึงวัดหงส์เห็นแต่หงส์เสาธงลอย	เปนหงส์ห้อยห่วงธงใช่หงส์ทอง
ถึงวัดพลับลับลี้เปนที่สงัด	เห็นแต่วัดสังข์กระจายไม่วายหมอง
เหมือนกระจายพรายพลัดกำจัดน้อง	มาถึงคลองบางลำเจียกสำเนียกนาม
ลำเจียกเอ๋ยเคยชื่นระรื่นรส	ต้องจำอดออมระอาด้วยหนาหนาม
ถึงคลองเตยเตยแตกใบแฉกงาม	คิดถึงยามปลูกรักมักเปนเตย
จนไม่มีที่รักเปนหลักแหล่ง	ต้องคว้างแคว้งคว้าหานิจาเอ๋ย
โอ้เปลี่ยวใจไร้รักที่จักเชย	ชมแต่เตยแตกหนามเมื่อยามโซ
ถึงบางหลวงล่วงล่องเข้าคลองเล็ก	ล้วนบ้านเจ๊กขายหมูอยู่อักโข
เมียขาวขาวสาวสวยล้วนรวยโป	หัวอกโอ้อายใจมิใช่เล็ก
ไทยเหมือนกันครั้นว่าขอเอาหอห้อง	ต้องขัดข้องแขงกระด้างเหมือนอย่างเหล็ก
มีเงินงัดคัดง้างเหมือนอย่างเจ๊ก	ถึงลวดเหล็กลนร้อนอ่อนละไม
ถึงวัดบางนางชีมีแต่สงฆ์	ไม่เห็นองค์นางชีอยู่ที่ไหน
ฤๅหลวงชีมีบ้างเปนอย่างไร	คิดจะใคร่แวะหาปฤกษาชี
ก็มืดค่ำอำลาทิพาวาส	เลยลีลาสล่วงทางกลางวิถี
ถึงวัดบางนางนองแม้นน้องมี	มาถึงที่ก็จะต้องนองน้ำตา
ตัวคนเดียวเที่ยวเล่นไม่เปนห่วง	แต่เศร้าทรวงสุดหวังที่ฝั่งฝา
ที่เห็นเห็นเปนแต่ปะได้ประตา	ก็ลอบรักลักลาคิดอาไลย
จะแลเหลียวเปลี่ยวเนตรเปนเขตสวน	มะม่วงพรวนหมากมะพร้าวสาวสาวไสว
พฤกษาออกดอกลูกเขาปลูกไว้	หอมดอกไม้กลิ่นกลบอบลออง ฯ
๏ โอ้รื่นรื่นชื่นเชยเช่นเคยหอม	เคยถนอมนวลปรางมาหมางหมอง
ถึงบางหว้าอารามนามจอมทอง	ดูเรืองรองรุ่งโรจน์ที่โบสถ์ราม
สาธุสะพระองค์มาทรงสร้าง	เปนเยี่ยงอย่างไว้ในภาษาสยาม
ในพระโกษฐ์โปรดปรานประทานนาม	โอรสราชอารามงามเจริญ
มีเขื่อนรอบขอบคูดูพิลึก	กุฏิตึกเก๋งกุฏิ์สุดสรรเสริญ
ที่ริมน้ำทำศาลาไว้น่าเพลิน	จนเรือเดินมาถึงทางบางขุนเทียน
โอ้เทียนเอ๋ยเคยแจ้งแสงสว่าง	มาหมองหมางมืดมิดตะขวิดตะเขวียน
เหมือนมืดในใจจนต้องวนเวียน	ไม่ส่องเทียนให้สว่างหนทางเลย ฯ
๏ บางประทุนเหมือนประทุนได้อุ่นจิตร	พอป้องปิดเปนหลังคานิจาเอ๋ย
หนาวน้ำค้างพร่างพรมลมรำเพย	ได้พิงเขนยนอนอุ่นประทุนบัง ฯ
๏ ถึงคลองขวางบางระแนะแวะข้างขวา	ใครหนอมาแนะแหนกันแต่หลัง
ทุกวันนี้วิตกเพียงอกพัง	แนะให้มั่งแล้วก็เห็นจะเปนการ ฯ
๏ ถึงวัดไทรไทรใหญ่ใบชอุ่ม	เปนเซิงซุ้มสาขาพฤกษาศาล
ขอเดชะพระไทรซึ่งไชยชาญ	ช่วยอุ้มฉานไปเช่นพระอนิรุท
ได้ร่วมเตียงเคียงนอนแนบหมอนหนุน	พออุ่นอุ่นแล้วก็ดีเปนที่สุด
จะสังเวยหมูแนมแก้มมนุษย์	เทพบุตรจะได้ชื่นทุกคืนวัน ฯ
๏ ถึงบางบอนบอนที่นี่มีแต่ชื่อ	เขาเลื่องฦๅบอนข้างบางยี่ขัน
อันบอนต้นบอนน้ำตาลย่อมหวานมัน	แต่ปากคันแก้ไขมิใคร่ฟัง ฯ
๏ ถึงวัดกกรกร้างอยู่ข้างซ้าย	เปนรอยรายปืนพม่าที่ฝาผนัง
ถูกทลุปรุไปแต่ไม่พัง	แต่โบสถ์ยังทนปืนอยู่ยืนนาน
แม้นมั่งมีมิให้ร้างจะสร้างฉลอง	ให้เรืองรองรุ่งโรจน์โบสถ์วิหาร
ด้วยที่นี่ที่เคยตั้งโขลนทวาร	ได้เบิกบานประตูป่าพนาไลย ฯ
๏ โอ้อกเอ๋ยเลยออกประตูป่า	กำดัดดึกนึกน่าน้ำตาไหล
จะเหลียวหลังสั่งสาราสุดาใด	ก็จนใจด้วยไม่มีไมตรีตรึง
ช่างเปนไรไพร่ผู้ดีก็มิรู้	ใครแลดูเราก็นึกรำฦกถึง
จะปรับไหมได้ฤๅไม่อื้ออึง	เปนที่พึ่งพาสนาพอพาใจ
โอ้นึกนึกดึกเงียบยะเยียบอก	เห็นแต่กกกอปรงเปนพงไสว
ลดาวัลย์พันพุ่มชอุ่มใบ	เรไรไพเราะร้องซ้องสำเนียง
เสียงกรอดเกรียดเขียดกบเข้าขบเคี้ยว	เหมือนกรับเกรี้ยวกรอดกรีดวะหวีดเสียง
หริ่งหริ่งแหร้แม่หม้ายลองไนเรียง	แซ่สำเนียงหนาวในใจรำจวญ
เหมือนดนตรีปี่ป่าประสายาก	ทั้งสองฟากฟังให้อาไลยหวน
ดังขับขานหวานเสียงสำเนียงนวล	เมื่อโอดครวญคราวฟังให้วังเวง ฯ
๏ ถึงศีร์ษะกระบือเปนชื่อบ้าน	ระยะย่านยุงชุมรุมข่มเหง
ทั้งกุมภากล้าหาญเขาพานเกรง	ให้วังเวงวิญญาเอกากาย
ถึงศิษย์หามาตามเมื่อยามเปลี่ยว	เหมือนมาเดียวแดนไพรน่าใจหาย
ถึงศีร์ษะละหานเปนย่านร้าย	ข้างฝั่งซ้ายแสมดำเขาทำฟืน
ถึงโคกขามคร้ามใจได้ไต่ถาม	โคกมะขามดอกมิใช่อะไรอื่น
ไม่เห็นแจ้งแคลงทางเปนกลางคืน	ยิ่งหนาวชื้นช้ำใจมาในเรือ
ถึงย่านซื่อสมชื่อด้วยซื่อสุด	ใจมนุษย์เหมือนกระนี้แล้วดีเหลือ
เปนป่าปรงพงพุ่มดูครุมเครือ	เหมือนซุ้มเสือซ่อนร้ายไว้ภายใน
ถึงบ้านขอมลอมฟืนดูดื่นดาษ	มีอาวาสวัดวาที่อาไศรย
ออกชวากปากชลามหาไชย	อโณไทยแย้มเยี่ยมเหลี่ยมพระเมรุ ฯ
๏ ข้างฝั่งซ้ายชายทเลเปนลมคลื่น	นภางค์พื้นเผือดแดงดังแสงเสน
แม่น้ำกว้างว้างเวิ้งเปนเชิงเลน	ลำภูเอนอ่อนทอดยอดระย้า
หยุดประทับยับยั้งอยู่ฝั่งซ้าย	แสนสบายบังลมร่มรุกขา
บรรดาเรือเหนือใต้ทั้งไปมา	คอยคงคาเกลื่อนกลาดไม่ขาดคราว
บ้างหุงต้มงมงายทั้งชายหญิง	บ้างแกงปิ้งปากเรียกกันเพรียกฉาว
เสียงแต่ตำน้ำพริกอยู่กริกกราว	เหมือนเสียงส้าวเกราะโกร่งที่โรงงาน
เห็นฝูงลิงวิ่งตามกันสอสอ	มาคอยขอโภชนากระยาหาร
คนทั้งหลายชายหญิงทิ้งให้ทาน	ต่างลนลานล้วงได้เอาไพล่พลิ้ว
เวทนาวานรอ่อนน้อยน้อย	กจ้อยร่อยกจิริดจิดจีดจิ๋ว
บ้างเกาะแม่แลโลดกระโดดปลิว	ดูหอบหิ้วมิให้ถูกตัวลูกเลย
โอ้พ่อแม่แต่ชั้นลิงไม่ทิ้งบุตร	เพราะแสนสุดเสนหานิจาเอ๋ย
ที่ลูกอ่อนป้อนนมนั่งชมเชย	กระไรเลยแลเห็นน่าเอนดู
แต่ลิงใหญ่อ้ายทโมนมันโลนเหลือ	จนชาวเรือเมินหมดด้วยอดสู
ทั้งลิงเผือกเทือกเถามันเจ้าชู้	ใครแลดูมันนักมันยักคิ้ว
บ้างกระโดดโลดหาแต่อาหาร	ได้สมานยอดแสมพอแก้หิว
เขาโห่เกรียวประเดี๋ยวใจก็ไพล่พลิ้ว	กลับชี้นิ้วให้ดูอดสูตา
ได้ชมเล่นเห็นแต่นกวิหคกลุ้ม	เที่ยวดุ่มดุ่มเดินดินกินมัจฉา
กลางสมุทผุดโผล่ล้วนโลมา	ดูหน้าตาแต่ละตัวน่ากลัวเกรง
ล้วนหัวบาดวาดหางไปกลางคลื่น	ศีร์ษะลื่นเลี่ยนโล่งดูโจ่งเหม่ง
ดูมากมายหลายอย่างยิ่งวางเวง	จนน้ำขึ้นครื้นเครงเปนคราวเรือ
บ้างถอนหลักชักถ่อหัวร่อร่า	บ้างก็มาบ้างก็ไปทั้งใต้เหนือ
บ้างขับร้องซ้องสำเนียงจนเสียงเครือ	ต่างเลี้ยวเรือลงหน้าบ้านท่าจีน
เปนประมงค์หลงละโมภด้วยโลภลาภ	ไม่กลัวบาปเลยช่างนับแต่ทรัพย์สีน
ตลิ่งพังฝั่งชลาล้วนปลาตีน	ตะกายปีนเลนเล่นออกเปนแปลง
ในลำคลองสองฟากล้วนจากปลูก	ทลายลูกดอกจากขึ้นฝากแฝง
ต้นจากถูกลูกชิดนั้นติดแพง	เขาช่างแปลงชื่อถูกเรียกลูกชิด ฯ
๏ ถึงบ้านบ่อกอจากมิอยากสิ้น	เหมือนจากถิ่นท่องเที่ยวมาเปลี่ยวจิตร
อันใบจากรากกอไม่ขอคิด	แต่ลูกชิดชอบใจจะใคร่ชม
ถึงคลองที่อีรำท่าแร้งเรียก	สุดสำเนียกที่จะถามความปฐม
เขาทำน้ำทำนาปลาอุดม	เปนนิคมเขตรบ้านพวกพรานปลา
ที่ปากคลองกองฟืนไว้ดื่นดาษ	ดูเกลื่อนกลาดเรียงรายทั้งซ้ายขวา
ถึงบางขวางข้างซ้ายชายชลา	ไขคงคาขังน้ำไว้ทำเกลือ ฯ
๏ ฤๅบ้านนี้ที่เขาว่าตำราร่ำ	ช่างปั้นน้ำเปนตัวน่ากลัวเหลือ
ดูครึ้มครึกพฤกษาลดาเครือ	ล้วนรกเรื้อรำเริงเปนเซิงซุ้ม
ตะบูนต้นผลห้อยย้อยระย้า	ดาษดาดังหนึ่งผูกด้วยลูกตุ้ม
เปนคราบน้ำคร่ำคร่าแตกตารุม	ดูกระปุ่มกระปิ่มตุ่มติ่มเต็ม
ลำภูรายชายตลิ่งดูกิ่งค้อม	มีขวากล้อมแหลมรายดังปลายเข็ม
เห็นปูเปี้ยวเที่ยวไต่กินไคลเค็ม	บ้างเก็บเล็มลากก้ามครุ่มคร่ามครัน
โอ้เอนดูปูไม่มีซึ่งศีร์ษะ	ท้าวระกะก้อมโกงโม่งโค่งขัน
ไม่มีเลือดเชือดฉะปะแต่มัน	เปนเพศพันธุ์ไร้ผัวเพราะมัวเมา
แม้นเมียออกลอกคราบไปคาบเหยื่อ	เอามาเผื่อภรรยาเมตตาเขา
ระวังดูอยู่ประจำทุกค่ำเช้า	อุส่าห์เฝ้าฟูมฟักเพราะรักเมีย
ถึงทีผัวตัวลอกพอออกคราบ	เมียมันคาบคีบเนื้อเปนเหยื่อเสีย
จึงเกิดไข่ไร้ผัวเที่ยวยั้วเยี้ย	ยังแต่เมียเคลื่อนคล้อยขึ้นลอยแพ
สมเพชสัตว์ทัศนาพฤกษาสล้าง	ล้วนโกงกางกุ่มแกมแซมแสม
สงัดเหงาเปล่าเปลี่ยวเมื่อเหลียวแล	เสียงแอ้แจ้จักระจั่นหวั่นวิญญา ฯ
๏ ถึงคลองนามสามสิบสองคดคุ้ง	ชวากวุ้งเวียนซ้ายมาฝ่ายขวา
ให้หนูน้อยคอยนับในนาวา	แต่หนึ่งมาถ้วนสามสิบสองคด
อันคดอื่นหมื่นคดกำหนดแน่	เว้นเสียแต่ใจมนุษย์สุดกำหนด
ทั้งลวงล่องอเงี้ยวทั้งเลี้ยวลด	ถึงคลองคดก็ยังไม่เหมือนใจคน ฯ
๏ ถึงปากช่องคลองชื่อสุนัขหอน	ทั้งเรือแพแลสลอนเสลือกสลน
ต่างแขงข้อถ่อค้ำที่น้ำวน	คงคาข้นขุ่นตื้นแต่พื้นเลน
เข้ายัดเยียดเสียดแซกบ้างแตกหัก	บ้างถ่อผลักอึดอัดขัดเขมน
บ้างทุ่มเถียงเสียงหญิงขึ้นเกนเกน	ล้วนโคลนเลนเปื้อนเปรอะเลอะทั้งตัว
ที่น้อยตัวผัวเมียลงลากฉุด	นางเมียหยุดผัวโกรธเมียโทษผัว
ด้วยยากเย็นเข็นฝืดทั้งมืดมัว	พอตึงตัวเต็มเบียดเข้าเสียดแซะ
ทั้งยุงชุมรุมกัดปัดเปรียะประ	เสียงผัวะผะพึบพับปุบปับแปะ
ที่เข็นเรียงเคียงลำขยำขแยะ	มันเกาะแกะกันจริงจริงหญิงกับชาย ฯ
๏ จนตกทางบางสะใภ้ครรไลยล่อง	มีบ้านช่องซ้ายขวาเขาค้าขาย
ปลูกทับทิมริมทางสองข้างราย	ไม่เปล่าดายดกระย้าทั้งตาปี
บ้างดิบห่ามงามงอมจนค้อมกิ่ง	เปนดอกติ่งแตกประดับสลับสี
บ้างแตกร้าวพราวเม็ดเพ็ชรโนรี	เขาขายดีเก็บได้ใส่กระเฌอ
มาตั้งขายฝ่ายเจ้าของไม่ต้องถือ	เห็นเรือล่องร้องว่าซื้อทับทิมเหนอ
จะพูดจาคารวะทั้งคะเออ	เสียงเหน่อเหน่อหน้าตาน่าเอ็นดู
นึกเสียดายหมายมั่นใคร่พันผูก	ไว้เปนลูกสะใภ้ให้เจ้าหนู
พอนึกหยุดบุตรเราก็เจ้าชู้	อุส่าห์รู้ร้องต่อจะขอชิม
เขาอายเอียงเมียงเมินทำเดินเฉย	ไม่เกินเลยลวนลามงามหงิมหงิม
ได้ตอบต่อล้อเหล่าเจ้าทับทิม	พอแย้มยิ้มเฮฮาประสาชาย ฯ
๏ ถึงแม่กลองสองฝั่งเขาตั้งบ้าน	น่าสำราญเรือนเรือดูเหลือหลาย
บ้างย่างปลาค่าเคียงเรียงเรียงราย	ดูวุ่นวายวิ่งไขว่กันใหญ่น้อย
ขายสำเร็จเป็ดไก่ทั้งไข่พอก	กระเบนกระบอกปลาทูทั้งปูหอย
ลูกค้ารับนับกันเปนพันร้อย	ปลาเล็กน้อยขมงโกรยโกยกะบุง
นางแม่ค้าปลาเค็มก็เต็มสวย	กำไรรวยรวมประจบจนครบถุง
บ้างเหน็บท้องป่องปุ่ยตุ่ยตุ่ยตุง	ต่างบำรุงรูปร่างสำอางตา ฯ
๏ พอออกช่องล่องลำแม่น้ำกว้าง	บ้านบางช้างแฉกแชไปแควขวา
ข้างซ้ายตรงลงทเลพอเวลา	พระสุริยามืดมัวทั่วแผ่นดิน
ดูซ้ายขวาป่าปะโลงหวายโป่งเป้ง	ให้วังเวงหวั่นไหวฤทัยถวิล
เวลาเย็นเห็นนกวิหคบิน	ไปหากินแล้วก็พากันมารัง
บ้างเคียงคู่ชูคอเสียงซ้อแซ้	โอ้แลแลแล้วก็ให้อาไลยหลัง
แม้นร่วมเรือนเหมือนนกที่กกรัง	จะได้นั่งแนบข้างเหมือนอย่างนก
นี่กระไรไม่มีเท่ากี่ก้อย	โอ้บุญน้อยนึกน่าน้ำตาตก
ต้องลมว่าวหนาวหนังเหมือนคั้งคก	จะได้กกกอดใครก็ไม่มี
จนเรือออกนอกอ่าวดูเปล่าโว่ง	ทเลโล่งแลมัวทั่ววิถี
ไม่เห็นหนสนธยาเปนราตรี	แต่ลมดีดาวสว่างกระจ่างตา
สำรวลรื่นคลื่นราบดังปราบเรี่ยม	ทั้งน้ำเปี่ยมป่าแสมข้างแควขวา
ดาวกระจายพรายพร่างกลางนภา	แสงคงคาเค็มพราวราวกับพลอย
เห็นปลาว่ายกายสล้างกระจ่างแจ่ม	แลแอร่มเรืองรุ่งชั้นกุ้งฝอย
เปนหมู่หมู่ฟูฟ่องขึ้นล่องลอย	ตัวน้อยน้อยนางมังกงขมงโกรย
ชื่นอารมณ์ชมปลาเวลาดึก	หวนรำฦกแล้วเสียดายไม่วายโหย
แม้นเห็นปลาวารินจะดิ้นโดย	ทั้งลมโชยเฉื่อยชื่นระรื่นเย็น
จะเพลินชมยมนาเวหาห้อง	เช่นนี้น้องไหนเลยจะเคยเห็น
ทเลโล่งโว่งว่างน้ำค้างกระเซ็น	ดูดาวเด่นดวงสว่างเหมือนอย่างโคม
จะเปรมปรีดิ์ดีใจมิใช่น้อย	น้องจะพลอยเพลินอารมณ์ด้วยชมโฉม
โอ้อายจิตรคิดรักลักประโลม	ทรวงจะโทรมตรงช่องปากคลองโคน
ด้วยมืดค่ำสำคัญที่นั่นแน่	เรียกแสมตายห่าพฤกษาโกร๋น
ลำพูรายชายเลนดูเอนโอน	วายุโยนยอดระย้าริมสาคร
หิ่งห้อยจับวับวามอร่ามเหลือง	ดูรุ่งเรืองรายจำรัสประภัศร
เหมือนแหวนก้อยพลอยพรายเมื่อกรายกร	ยังอาวรณ์แหวนประดับด้วยลับตา ฯ
๏ ถึงคลองช่องล่องเลียบเงียบสงัด	เห็นเมฆกลัดกลางทเลบนเวหา
เสียงโครมครื้นคลื่นกระทั่งฝั่งชลา	ลมสลาตันตึงหึ่งหึ่งฮือ
นาวาเหเซหันให้ปั่นป่วน	ต้องแจวทวนท้ายหันช่วยกันถือ
ถึงสี่แจวแล้วเรือยังเหลือมือ	ลมกระพือพัดโงงดูโคลงเคลง
ทั้งคลื่นซ้ำน้ำซัดให้ปัดปั่น	โอ้แต่ชั้นคลื่นลมยังข่มเหง
น่าอายเพื่อนเหมือนคำเขาทำเพลง	มาเท้งเต้งเรือลอยน่าน้อยใจ
ยิ่งแจวทวนป่วนปั่นยิ่งหันเห	ลมทเลเหลือจะต้านทานไม่ไหว
เสียงสวบเสยเกยตรงเข้าพงไพร	ติดอยู่ใต้ต้นโกงกางแต่กลางคืน
พอจุดเทียนเชี่ยนขันน้ำมันคว่ำ	ต้องวิดน้ำนาวาไม่ฝ่าฝืน
เสื่อที่นอนหมอนนวมน้ำท่วมชื้น	เหลือแต่ผืนผ้าแพรของแม่น้อง
ได้กันลมห่มหนาวเมื่อเช้าตรู่	ยังรักรู้จักคุณการุญสนอง
ลมรินรินกลิ่นกลบอบลออง	ได้ปกครองคุมเครือเมื่อเรือค้าง
เขาหลับเรื่อยเหนื่อยอ่อนนอนสนิท	พี่นี้คิดใคร่ครวญจนจวนสว่าง
เสียงนกร้องซ้องแซ่ครอแครคราง	ทั้งลิงค่างครอกโครกละโอกโอย
เสียงชนีที่เหล่าเขายี่สาน	วิเวกหวานหวัวหวัวผัวผัวโหวย
หวิวหวิวไหวได้ยินยิ่งดิ้นโดย	ชนีโหยหาคู่ไม่รู้วาย
เหมือนวิตกอกน้องที่ตรองตรึก	เหลือลำฦกอาไลยมิใคร่หาย
จะเรียกบ้างอย่างชนีก็มีอาย	ต้องเรียกสายสวาทในใจรำจวญ
จนรุ่งแจ้งแสงสว่างนภางค์พื้น	ต้องค้างตื้นติดป่าพากันสรวล
จะเข็นค้ำล้ำเหลือเปนเรือญวน	พอเห็นจวนน้ำขึ้นค่อยชื่นใจ
ต้นแสมแลดูล้วนปูแสม	ขึ้นไต่แต่ต้นกิ่งวิ่งไสว
เขาสั่นต้นหล่นผอยผลอยผลอยไป	ลงมุดใต้ตมเลนเห็นแต่ตา
โอ้เอนดูหนูน้อยร้องหอยเหาะ	ขึ้นไปเกาะกิ่งตลอดยอดพฤกษา
ล้วนจุบแจงแผลงฤทธิ์เขาปลิดมา	กวักตรงหน้าเรียกให้มันได้ยิน
จุบแจงเอ๋ยเผยฝาหาเข้าเปียก	แม่ยายเรียกจะให้ไปกฐิน
ทั้งงวงทั้งงาออกมากิน	ช่วยปัดริ้นปัดยุงกระทุงราย
เขาร่ำเรียกเพรียกหูได้ดูเล่น	มันอยากเปนลูกเขยทำเงยหงาย
เยี่ยมออกฟังทั้งตัวกลัวแม่ยาย	โอ้นึกอายด้วยจุบแจงแกล้งสำออย
เหมือนจะรู้อยู่ในเล่ห์เสน่หา	แต่หากว่าพูดยากเปนปากหอย
เปรียบเหมือนคนจนทุนทั้งบุญน้อย	จะกล่าวถ้อยออกไม่ได้ดังใจนึก
พอลอยลำน้ำมากออกจากป่า	ได้แอบอาไศรยแสมอยู่แต่ดึก
ในดงฟืนชื่นชุ่มทุกพุ่มพฤกษ์	ผู้ใดนึกฟันฟาดให้คลาดแคล้ว
แล้วเคลื่อนคลาลาจากปากคลองช่อง	ไปตามร่องน้ำหลักปักเปนแถว
ข้ามยี่สานบ้านสองพี่น้องแล้ว	ค่อยคล่องแคล่วเข้าชะวากปากตะบูน
น้ำยังน้อยค่อยค้ำพอลำเลื่อน	ไม่มีเพื่อนเรือปลาดช่างขาดสูญ
ในคลองลัดทัศนายิ่งอาดูร	เปนดินพูนพานจะตื้นแต่พื้นโคลน
ป่าปะโลงโกงกางแกมแสม	แต่ล้วนแต่ตายฝอยกรองกร๋อยโกร๋น
ตลอดหลามตามตลิ่งล้วนลิงโลน	อ้ายทโมนนำหน้าเที่ยวคว้าปู
ครั้นล้วงขุดสุดอย่างเอาหางยอน	มันหนีบนอนร้องเกลือกเสือกหัวหู
เพื่อนเข้าคร่าหน้าหลังออกพรั่งพรู	ลากเอาปูออกมาได้ไอ้กะโต
ทั้งหอยแครงแมลงดามันหาคล่อง	ฉีกกระดองกินไข่มิใช่โง่
ได้อิ่มอ้วนท้วนหมดไม่อดโซ	อกเอ๋ยโอ้เอนดูหมู่แมลงดา
ให้สามีขี่หลังเที่ยวฝั่งแฝง	ตามหล้าแหล่งเลนเคมเลมภักษา
เขาจับเปนเหนสมเพชเวทนา	ทิ้งแมลงดาผัวเสียเอาเมียไป
ฝ่ายตัวผู้อยู่เดียวเที่ยวไม่รอด	เหมือนตาบอดมิได้แจ้งตำแหน่งไหน
ต้องอดอยากจากเมียเสียน้ำใจ	ก็บรรไลยแลกลาดดาษดา
แม้นเดี๋ยวนี้มีหญิงไม่ทิ้งผัว	ถึงรูปชั่วฉันจะรักให้นักหนา
โอ้อาลัยใจอย่างนางแมลงดา	แต่ดูหน้าในมนุษย์เห็นสุดแล
จนออกช่องคลองบางตะบูนใหญ่	ล้วนป่าไม้ตีนเป็ดเสม็ดแสม
นกกระลางยางกรอกรอกกะแต	เสียงซ้อแซ้สองข้างทางกันดาร
ถึงที่วังตั้งประทับรับเสด็จ	มาทรงเบ็ดกะโห้ไม่สังหาร
ให้ปล่อยไปในทเลเอาเพดาน	แต่โบราณเรียกว่าองค์พระทรงปลา
แต่เดี๋ยวนี้ที่วังก็รั้งร้าง	เปนรอยทางทุบปราบราบรุกขา
ยังแลเลี่ยนเตียนดีที่พลับพลา	นึกระอาอนิจจังไม่ยั่งยืน
เดิมเปนป่ามาเปนวังตั้งประทับ	แล้วก็กลับไปเปนป่าไม่ฝ่าฝืน
เหมือนมียศลดลงไม่คงคืน	นึกสอื้นอายใจมาในเรือ
ถึงบางหอหอใครที่ไหนหนอ	มาปลูกหอเสนหาในป่าเสือ
อันย่านนี้ที่บนบกก็รกเรื้อ	ทั้งทางเรือจรเข้ก็เฉโก
ถึงเจ้าสาวชาวสวรรค์ฉันไม่อยู่	จะโศกสู้เอกาอนาโถ
ด้วยพรั่นตัวกลัวเสือก็เหลือโซ	เห็นแต่โพทเลจรเข้ลอย
ทั้งเหลืองดำคร่ำคร่าล้วนกล้าแกล้ว	จนเรือแจวจวนใกล้มิใคร่ถอย
ดูน่ากลัวตัวใหญ่มิใช่น้อย	ต่างคนคอยภาวนาอุส่าห์สำรวม
เห็นนกบินกินปลาล้วนน่ารัก	นกปักหลักลงน้ำเสียงต้ำป๋วม
นกกระเต็นเต้นตามนกกามกวม	กับเหี้ยต้วมเตี้ยมต่ายตามชายเลน ฯ
๏ ไปครู่หนึ่งถึงเขาตะคริวสวาท	มีอาวาสวัดวามหาเถร
มะพร้าวรอบขอบที่บริเวณ	พอจวนเพลพักร้อนผ่อนสำราญ
กับหนูพัดจัดธูปเทียนดอกไม้	จะขึ้นไหว้พระสัมฤทธิพิศถาน
เขานับถือฦๅอยู่แต่บุราณ	ใครบลบานพระรับช่วยดับร้อน
ขึ้นลานวัดทัศนาดูอาวาส	ศิลาลาดเลียบเดินเนินสิงขร
พฤกษาออกดอกช่ออรชร	หอมขจรจำปาสารภี
ต้นโพไทรไม้งอกตามซอกหิน	อินทนิลนางแย้มสอดแซมศรี
เหล่าลั่นทมร่มรอบขอบคิรี	สุมาลีหล่นกลาดดาษดิน
ได้ชมเพลินเดินมาถึงน่าโบสถ์	สมาโทษถือเทียนเวียนทักษิณ
เคารพสามตามกำหนดหมดมลทิน	กับหนูนิลหนูพัดเข้ามัสการ
ได้สรงน้ำชำระพระสัมฤทธิ	ถวายธูปเทียนอุทิศพิศถาน
ขอเดชะพระสัมฤทธิพิสดาร	ท่านเชี่ยวชาญเชิญช่วยด้วยสักครั้ง
ให้ได้แหวนแทนทรงสักวงหนึ่ง	กับแพรซึ่งหอมห่มให้สมหวัง
แม้นได้ของสองสิ่งเห็นจริงจัง	จะแต่งตั้งบายศรีมีลคร
ทั้งเทียนเงินเทียนทองของเสวย	เหมือนเขาเคยบูชาหน้าสิงขร
สาธุสะพระสัมฤทธิประสิทธิพร	ให้ได้นอนฟูกฟูเหมือนชูชก
แล้ววันทาลาเลียบลงเหลี่ยมเขา	พอบังเงาแดดร่มทั้งลมตก
ออกนาวามาทางบ้านบางครก	มะพร้าวดกดูสล้างสองข้างคลอง
มีส้มสูกลูกไม้เหมือนในสวน	ตลอดล้วนเรียงรายเรียกขายของ
เขาเลียนล้อต่อถามตามทำนอง	ไม่ยิ้มย่องนิดหน่อยอร่อยใจ
จนเรือออกนอกชวากปากบางครก	ต้องเลี้ยววกไปตามลำแม่น้ำไหล
เปนถิ่นฐานบ้านนาป่ารำไร	เขาทำไร่ถั่วผักปลูกฟักแฟง
แต่ฟักทองร้องเรียกว่าน้ำเต้า	ฟักเขียวเล่าเรียกว่าขี้พร้าแถลง
ล้วนเลี้ยงวัวทั่วถิ่นได้กินแรง	แต่เสียงแปร่งเปรี้ยวหูไม่รู้กลัว
เจ้าสำนวนชวนตีแต่ฝีปาก	พูดด้วยยากชาวบางกอกจนกลอกหัว
แสนแสงอนค้อนว่าค่อนด่าวัว	เขาตัดหัวแขนห้อยร้อยประการ
ล้วนแช่งซ้ำล้ำเหลืออ้ายเสือขบ	ลำเลิกทบทวนชาติเสียงฉาดฉาน
อ้ายวัวเถ้าเขาล้มคือสมภาร	มันขี้คร้านทดเข้าเขาจึ่งแทง
ถึงบ้านใหม่ไถ่ถามตามสงไสย	ว่ายังไกลอยู่หรือบ้านท่านขุนแขวง
ไม่บอกก่อนย้อนถามเปนความแคลง	จะพายแรงฤๅว่านายจะพายเบา
ถ้าพายหนักสักครู่หนึ่งก็ถึงดอก	สำนวนนอกน้ำเพ็ชรแล้วเข็ดเขา
บ้างโห่ฉาวกราวเกรียวเกี่ยวเข้าเบา	บ้างตั้งเตาเคี่ยวตาลพานอุดม ฯ
๏ ถึงบางกุ่มหนุ่มแก่สาวแซ่ซ้อง	มีบ้านสองฟากข้ามนามประถม
ข้างซ้ายมือชื่อบ้านสท้านยายนม	น่าใคร่ชมชื่นจิตรคิดรำพึง
อย่างไรฤๅชื่อเช่นนั้นขันหนักหนอ	ฤๅแกล้งล้อจะให้นึกลำฦกถึง
ถึงบ้านโพโอ้นึกไปฦกซึ้ง	เคยมาพึ่งพักร้อนแต่ก่อนไร
กับขุนรองต้องเปนแพ่งตำแหน่งพี่	สถิตย์ที่ทับนาพออาไศรย
เปนคราวเคราะห์เพราะนางนวลมากวนใจ	จึงจำใจให้หมองหมางเพราะขวางคอ
นึกชมบุญขุนรองร้องท่านแพ่ง	เธอซ่อมแปลงปลูกทับกลับเปนหอ
จนผู้เถ้าเจ้าเมืองนั้นเคืองพอ	เพราะล้วงคอเคืองขัดถึงตัดรอน ฯ
๏ โอ้สงสารท่านรองเคยครองรัก	เมื่อมาพักบ้านโพธิ์สโมสร
เคยร่วมใจไหนจะร่วมน่วมที่นอน	ทั้งร่วมร้อนร่วมสุขสนุกสบาย
แต่เดือนสี่ปีระกานิราร้าง	ไปอยู่บางกอกไกลกันใจหาย
เห็นถิ่นฐานบ้านเรือนเพื่อนหญิงชาย	แสนเสียดายดูหน้านึกอาไลย
ถึงต้นตาลบ้านคุณหม่อมบุนนาค	เมื่อยามยากจนมาได้อาไศรย
มารดาเจ้าคราวพระวังหลังครรไลย	มาทำไร่ทำนาท่านการุญ
เมื่อเจ็บป่วยช่วยรักษาจะหาคู่	จะขอสูให้เปนเนื้อช่วยเกื้อหนุน
ยังยากไร้ไม่มีของสนองคุณ	ขอแบ่งบุญให้ท่านทั่วทุกตัวตน
ทั้งนารีที่ได้รักลักลำฦก	เปนแต่นึกลับหลังหลายครั้งหน
ขอสมาอย่าได้มีราคีปน	เปนต่างคนต่างแคล้วแล้วกันไป
แต่ปรางทองน้องหญิงยังจริงจิตร	แนบสนิทนับเชื้อว่าเนื้อไข
จะแวะหาสารพัดยังขัดใน	ต้องอายใจจำลากลัวช้าการ ฯ
๏ ถึงอารามนามที่กุฎีทอง	ดูเรืองรองรุ่งโรจน์โบสถ์วิหาร
ริมอารามข้ามน้ำทำตะพาน	นมัสการเดินมาในวารี
ถึงคุ้งเคี้ยวเลี้ยวลดชื่อคดอ้อย	ตวันคล้อยคล้ำฟ้าในราศี
ค่อยคล่องแคล่วแจวรีบถึงพริบพรี	ประทับที่หน้าท่าพลับพลาไชย
ด้วยวัดนี้ที่สำหรับประทับร้อน	นรินทรท้าวพระยามาอาไศรย
ขอเดชะอานุภาพช่วยปราบไภย	ให้มีไชยเหมือนเช่นนามอารามเมือง
ดูเรือแพแซ่ซ้องทั้งสองฟาก	บ้างขายหมากขายพลูหนวกหูเหือง
นอนค้างคืนตื่นเช้าเห็นชาวเมือง	ดูนองเนืองนาวาบ้างมาไป
ได้เยี่ยมเยือนเรือนบ้านท่านขุนแพ่ง	มาปลูกแปลงแปลกกว่าเมื่ออาไศรย
ด้วยศึกลาวคราวนั้นเธอบรรไลย	ไม่มีใครครอบครองจึ่งหมองมัว
แสนสงสารท่านผู้หญิงมิ่งเมียหลวง	เฝ้าค่อนทรวงเสียใจอาไลยผัว
ทั้งเมียน้อยอ้อยอิ่งหญิงคนครัว	พากันมัวหมองคล้ำระกำตรอม
เมื่อมาเรือนเยือนศพได้พบพักตร์	ไม่หมองนักคราวนี้รูปช่างซูบผอม
เพราะครวญคร่ำกำสรดสู้อดออม	เหมือนแก่งอมหงิมเงียบเซียบสำเนียง
โอ้อกเอ๋ยเคยสำราญอยู่บ้านนี้	ได้ฟังปี่พาทย์เพราะเสนาะเสียง
ทั้งหญิงชายฝ่ายเพื่อนริมเรือนเรียง	เคยพร้อมเพรียงเพรางายสบายใจ
โอ้คิดคุณขุนแพ่งเสียแรงรัก	ไม่พบพักตร์พลอยพาน้ำตาไหล
ได้สวดทั้งบังสกุลแบ่งบุญไป	ให้ท่านได้สูสวรรค์ชั้นวิมาน
แล้วอำลาอาไลยใจจะขาด	จำนิราสแรมร้างห่างสถาน
ลงเรือจอดทอดท่าหน้าตะพาน	แสนสงสารศิษย์หาออกมาอึง
เห็นหน้าน้องทองมีอารีรัก	ครั้นจะทักเล่าก็กลัวผัวจะหึง
ได้เคยเห็นเปนฝีมือมักดื้อดึง	จะตูมตึงแตกช้ำระยำเยิน
ทั้งที่ปรางค์นางใหญ่ได้ให้ผ้า	เมื่อครั้งมาสอนบุตรสุดสรรเสริญ
ได้ห่มหนาวคราวระกำจงจำเริญ	ยังเชื้อเชิญชวนชักรักอารมณ์ ฯ
๏ แล้วไปบ้านท่านแพ่งตำแหน่งใหม่	ยังรักใคร่ครองจิตรสนิทสนม
ที่ธุระจะใคร่ได้ใจนิยม	เขารับสมปราถนาสามิภักดิ์
จะกลับหลังยังมิได้ดั่งใจชั่ว	ต้องไปทั่วบ้านเรือนเพื่อนรู้จัก
เมื่อเปนบ้ามาคนเดียวเที่ยวสำนัก	เขารับรักรู้คุณกรุณา
ที่ไหนไหนไมตรียังดีสิ้น	เว้นแต่อินวัดเกศของเชษฐา
ช่างตัดญาติขาดเด็ดไม่เมตตา	พอเห็นหน้าน้องก็เบือนไม่เหมือนเคย
โอ้คิดแค้นแหวนประดับกับแพรเพลาะ	เปนคราวเคราะห์เพราะเปนบ้านิจาเอ๋ย
จนรักตายกลายตอเปนกอเตย	ไม่เห็นเลยว่าจะเปนไปเช่นนั้น
โอ้คิดถึงพึ่งบุญท่านขุนแพ่ง	ไปหน้าแล้งรับแขกแรกวัสสันต์
ตำเข้าเม่าเคล้าน้ำตาลทั้งหวานมัน	ได้ช่วยกันคั้นขยำน้ำกะทิ
เขาไปเที่ยวเกี่ยวเข้าอยู่เฝ้าห้อง	เหมือนพี่น้องนึกโอ้อโหสิ
เนื้อเอ๋ยเนื้อเหลือเจ็บจนเล็บลิ	ยังปริปริปริ่มพร้อยเปนรอยราย
ครั้นไปเยือนเรือนหลานบ้านวัดเกาะ	ยังทวงเพลาะแพรดำที่ทำหาย
ต้องใช้สีทับทิมจึ่งยิ้มพราย	วิลาสลายลอยทองสนองคุณ
แล้วไปบ้านตาลเรียงเคียงบ้านไร่	ที่นับในน้องเนื้อช่วยเกื้อหนุน
พอวันนัดซัดน้ำเขาทำบุญ	เห็นคนวุ่นหยุดยั้งยืนรั้งรอ
เขาว่าน้องของเราเปนเจ้าสาว	ไม่รู้ราวเรื่องเร่อมาเจอหอ
เหมือนจุดไต้ว่ายน้ำมาตำตอ	เสียแรงถ่อกายมาก็อาภัพ
จะแทนบุญคุณมาประสายาก	ต้องกระดากดังหนึ่งศรกระดอนกลับ
ได้ฝากแต่แพรผ้ากับป้าทรัพย์	ไว้สำรับหนึ่งนั้นทำขวัญน้อง
ไปปีหนึ่งครึ่งปีเมื่อมีลูก	จะมาผูกมือบ้างอย่าหมางหมอง
แล้วมาเรือเหลือลำฦกเฝ้าตรึกตรอง	เที่ยวฉลองคุณท่านทุกบ้านเรือน ฯ
๏ แค้นแต่ขำกรรมอะไรไฉนน้อง	เฝ้าท้องท้องทุกทุกปีไม่มีเหมือน
ช่างกระไรใจจิตรไม่บิดเบือน	จะไปเยือนเล่าก็รู้ว่าอยู่ไฟ
จึงฝากคำทำกลอนไว้สอนสั่ง	เมื่อมิฟังพี่ห้ามตามวิไสย
พอวันพระศรัทธาพากันไป	เที่ยวแวะไหว้พระอารามตามกำลัง
สาธุสะพระนอนสิงขรเขา	พระพุทธเจ้าหลวงสร้างแต่ปางหลัง
ยี่สิบวาฝากั้นเปนบัลลังก์	ดูเปล่งปลั่งปลื้มใจกระไรเลย
พระเนตรหลับทับพระบาทไสยาสน์เหยียด	อ่อนละเมียดอาสนะพระเขนย
พระเจ้างามยามประธมน่าชมเชย	ช่วยรำเพยพัชนีนั่งวีลม
แล้วนึกว่าหน้าหนาวมาคราวนี้	ถึงแท่นที่พระสถิตย์สนิทสนม
ยังมีแต่แพรหอมถนอมชม	ได้คลี่ห่มหุ้มอุระพระประธาน
อุทิศว่าผ้านี้ของพี่น้อง	ฝ่ายเจ้าของขาดรักสมัคสมาน
มาห่มพระจะให้ผลดลบันดาล	ได้พบพานภายน่าสถาพร
ทั้งรูปงามทรามประโลมโฉมแฉล้ม	ขอให้แก้มสองข้างอย่างเกสร
ทั้งเนื้อหอมพร้อมสิ้นกลิ่นขจร	คนแสนงอนให้มาง้อมาขอชิม
หนึ่งผ้าข้าได้ห่มประธมพระ	ขอทิฏฐะจงเห็นเปนปัจฉิม
ให้มีใหม่ได้ดีสีทับทิม	ทั้งขลิบริมหอมฟุ้งปรุงสุคนธ์
ทั้งศิษย์หาผ้ามีต่างคลี่ห่ม	คลุมประธมพิศถานการกุศล
ขอเนื้อหอมพร้อมกันเหมือนจันทน์ปน	ได้เยาะคนขอจูบรักรูปเรา
แล้วลดเลี้ยวเที่ยวไปบันไดอิฐ	ต่างเพลินพิศเพิงผารุกขาเขา
จิกจันทน์แจงแทงทวยกรวยกันเกรา	โมกข์แมงเม่าไม้งอกซอกศิลา
เหล่าลั่นทมยมโดยร่วงโรยกลิ่น	ระรวยรินรื่นรื่นชื่นนาสา
โบสถ์วิหารลานวัดทัศนา	ล้วนศิลาแลสอาดด้วยกวาดเตียน
มีกุฎีที่พระสงฆ์ทรงสถิตย์	พฤกษาชิดชั้นไผ่เหมือนไม้เขียน
น่าสนุกรุกขชาติดาษเดียร	เที่ยวเดินเวียนวงรอบขอบคีรี
พอแดดร่มลมชายสบายจิตร	เที่ยวชมทิศทุ่งทางกลางวิถี
ทั่วประเทศเขตรแคว้นแดนพริบพรี	เหมือนจะชี้ไปไม่พ้นแต่ต้นตาล
ที่พวกทำน้ำโตนดประโยชน์ทรัพย์	มีดสำหรับเหน็บข้างอย่างทหาร
พะโองยาวก้าวตีนปีนทะยาน	กระบอกตาลแขวนก้นคนละพวง
แต่ใจดีที่ว่าใครเข้าไปขอ	ให้กินพออิ่มอุทรบห่อนหวง
ได้ชื่นฉ่ำน้ำตาลหวานหวานทรวง	ขึ้นเขาหลวงเลียบเดินเนินบันได
ดูเย็นชื่นรื่นร่มพนมมาศ	รุกขชาติช่อดอกออกไสว
บ้างหล่นร่วงพวงผกาสุมาไลย	ต่างเด็ดได้เดินดมบ้างชมดวง
ภุมรินบินว่อนเที่ยวร่อนร้อง	เหมือนเสียงฆ้องหึ่งหึ่งล้วนผึ้งหลวง
เวียนประเวศเกสราบุบผาพวง	ได้เชยดวงดอกไม้เหมือนใจจง ฯ
๏ โอ้อกน้องท่องเที่ยวมาเปลี่ยวจิตร	ไม่มีมิตรที่จะชมสมประสงค์
กับหนูน้อยพลอยเพลินเที่ยวเดินวง	ขึ้นถึงองค์พระเจดีย์บนคีริน
ต่างเหนื่อยบอบนอบน้อมอยู่พร้อมพรั่ง	บ้างหยุดนั่งเอนนอนกับก้อนหิน
เห็นประเทศเขตรแคว้นในแดนดิน	มีบ้านถิ่นทิวไม้ไรไรราย
คีรีรอบขอบเขื่อนดูเหมือนเมฆ	แลวิเวกหวาดหวั่นยิ่งขวัญหาย
เห็นทเลเคหาหน้าหาดทราย	ดูเรียงรายเรี่ยเรี่ยเตี้ยติดดิน
ได้ชมเพลินเมินมุ่งดูทุ่งกว้าง	มีแถวทางเถื่อนท่าชลาสินธุ์
ฝูงวิหคนกกาเที่ยวหากิน	บ้างโบยบินว้าว่อนบ้างร่อนเรียง
ที่ไร้คู่อยู่เดียวก็เที่ยวร้อง	ประสานซ้องสกุณาภาษาเสียง
กินปลีเปล้าเขาไฟจับไม้เรียง	กรอดเคียงคู่กรอดแล้วพลอดเพลิน
รอกกระแตแลโลดกระโดดแล่น	กระต่ายเต้นตามลำเนาภูเขาเขิน
ที่ทุ่งกว้างกลางหนเห็นคนเดิน	หาบน้ำตาลคานเยิ่นหยอกเอินกัน
ทั้งล้อเกวียนเดียรดาษดูกลาดเกลื่อน	ทุกถิ่นเถื่อนทุ่งแถวแพ้วจังหัน
โสมนัสทัศนาจนสายัณห์	แล้วพากันเข้าในถ้ำน่าสำราญ
มีพระไสยาสน์พระบาทเหยียด	คนมันเบียดเบียนขุดสุดสงสาร
พระทรวงพังทั้งพระเพลาก็ร้าวราน	โอ้ชาวบ้านช่างไม่สร้างขึ้นบ้างเลย
ทั้งผนังพังทับอยู่กับถ้ำ	โอ้นึกน้ำตาตกเจียวอกเอ๋ย
ดูว้างเวิ้งเชิงพนมน่าชมเชย	ต่างแหงนเงยชมฉง้อนก้อนศิลา
เปนลดหลั่นชั้นช่องมีห้องหับ	แลสลับเลื่อมคล้ายลายเลขา
กลางคิรินหินห้อยย้อยระย้า	ดาษดาดูดูดังพู่พวง
ฉะเช่นนี้มีฤทธิ์จะคิดช้อน	เอาสิงขรเข้าไปตั้งริมวังหลวง
เห็นหนุ่มสาวชาวบุรินสิ้นทั้งปวง	จะแหนหวงห้องหับถึงจับกุม
เขาตั้งอ่างกลางถ้ำมีน้ำย้อย	ดูผอยผอยเผาะลงที่ตรงหลุม
เปนไคลคล้ำน้ำแท่งกลับแขงคุม	เปนหินหุ้มอ่างอิฐสนิทดี
แล้วเดินดูภูผาศิลาเลื่อม	บ้างงอกเงื้อมเงาระยับสลับสี
เปนห้องน้อยรอยหนังสือลายมือมี	คิดถึงปีเมื่อเปนบ้าเคยมานอน
ชมลูกจันทน์กลั่นกลิ่นระรินรื่น	จนเที่ยงคืนแขนซ้ายกลายเปนหมอน
เห็นห้องหินศิลลาน่าอาวรณ	เคยกล่าวกลอนกล่อมช้าโอ้ชาตรี
พอจวนรุ่งฝูงนกวิหคร้อง	เรไรซ้องเสียงจังหรีดดังดีดสี
คิดคนึงถึงตัวกลัวต้องตี	ต่อช้าปีจึงค่อยวายฟายน้ำตา
โอ้ยามยากจากบุรินมาถิ่นเถื่อน	ไม่มีเรือนแรมอยู่ในคูหา
เดือนสว่างต่างไต้เมื่อไสยา	แผ่นศิลาต่างฟูกกระดูกเย็น
ยังรินรินกลิ่นกลั่นจันทน์กระแจะ	เหมือนจะแนะนำจิตรให้คิดเห็น
เหลือรำฦกนึกน่าน้ำตากระเด็น	โอ้จำเปนเปนกรรมจึงจำไกล
มาเห็นถ้ำน้ำตาลงพรากพราก	แต่เพื่อนยากยังไม่เห็นว่าเปนไฉน
จะไปเรือนเยือนเยี่ยมก็เจียมใจ	ขอสั่งไว้เถิดถ้ำที่ช้ำทรวง
อันถ้ำนี้ที่มนุษย์หยุดกินน้ำ	มิใช่ถ้ำของอิเหนาถ้ำเขาหลวง
เขาช่วยเล่าเถิดว่าเขาไม่ล่อลวง	แต่เขาหวงเขาห้ามต้องขามใจ
จึงเขียนกลอนนอนค้างไว้ต่างพักตร์	หวังประจักษ์มิ่งมิตรพิสมัย
จะภิญโญโมทนาให้อาไภย	อย่าน้อยใจเลยถ้ำขออำลา
แล้วลัดออกนอกลำเนาภูเขาหลวง	ดูเด่นดวงเดือนสว่างกลางเวหา
โอ้เย็นฉ่ำน้ำค้างที่กลางนา	เสียงปักษาเพรียกพลอดบนยอดตาล
มาตามทางหว่างโตนดลิงโลดจิตร	แต่พวกศิษย์แสนสุขสนุกสนาน
เห็นกระต่ายไล่โลดโดดทยาน	เสียงลูกตาลกรากตึงตลึงแล
ต่างชิมชมดมเดินเจริญรื่น	เที่ยวชมชื่นเขตแขวงด้วยแสงแข
ต่างลดเลี้ยวเที่ยวเด็ดดอกแคแตร	ได้เห็นแต่นกน้อยต้อยตีวิด
สักสองยามตามทักล้วนปักษา	เสียงแจ้วจ้าจ้อยเจี๋ยวเตี๋ยวเตี๋ยวติด
โอ้ฟังฟังหวังสวาทไม่ขาดคิด	ช่างไม่ผิดเสียงสาวชาวพริบพรี ฯ
๏ แล้วเลี้ยวลงตรงหน้าวัดพระธาตุ	พอเดือนคลาดคล้อยจำรัสรัศมี
ดูพระปรางค์กลางอารามก็งามดี	แต่ไม่มีเงาบ้างเปนอย่างไร
สาธุสะพระมหาตถาคต	ยังปรากฏมิได้เสื่อมที่เลื่อมใส
พอไก่ขันวันทาลาครรไลย	ลงเรือใหญ่ล่องมาถึงธานี
จึงจดหมายรายความตามสังเกต	ถิ่นประเทศแถวทางกลางวิถี
ให้อ่านเล่นเปนเรื่องเมืองพริบพรี	ผู้ใดมีคุณก็ได้ไปแทนคุณ
ทั้งผ้าหอมย้อมเหลืองได้เปลื้องห่ม	พระประธมที่ลำเนาภูเขาขุน
กุศลนั้นบรรดาที่การุญ	รับส่วนบุญเอาเถิดท่านที่อ่านเอย ฯ

ท้าวเวสสุวรรณ

ท้าวเวสสุวรรณ 

ประวัติเทพเจ้าแห่งความมั่งคั่ง พร้อมเคล็ดลับบูชาอย่างถูกวิธี

หากพูดถึง “ท้าวเวสสุวรรณ” แล้ว เชื่อว่าหลาย ๆ คนน่าจะเติบโตมาพร้อมกับความทรงจำเกี่ยวกับท่านในวัยเด็ก เนื่องจากตั้งแต่สมัยโบราณมาแล้วคนไทยนิยมนำผ้ายันต์รูปยักษ์ผูกไว้ที่หัวเตียงเด็กเพื่อป้องกันวิญญาณ รวมถึงสิ่งชั่วร้ายต่าง ๆ ไม่ให้มารังควานเด็ก ซึ่งยักษ์ในรูปนั้นก็คือท้าวเวสสุวรรณนั่นเอง  

     

ท้าวเวสสุวรรณ คือใคร

          ท้าวเวสสุวรรณ (ท้าวเวสสุวัน) หรือในภาษาพราหมณ์เรียกว่า "ท้าวกุเวร" ถ้าในพระพุทธศาสนาจะเรียก "ท้าวไพสพ" เป็นอธิบดีแห่งอสูร หรือเจ้าแห่งภูตผีปีศาจทั้งหลายโดย ท้าวเวสสุวรรณ เป็นหนึ่งในท้าวจตุโลกบาลทั้ง 4 ผู้คุ้มครองดูแลโลกมนุษย์ สถิตอยู่บนสวรรค์ชั้นจาตุมหาราชิกา ประทับทางทิศเหนือมีอสูร รากษส และภูตผีปีศาจเป็นบริวารพร้อมถือว่าท่านเป็นหัวหน้าของท้าวจตุโลกบาล อันประกอบไปด้วย "พระอินทร์" (ท้าวธตรฐ) ปกครองโลกด้านทิศตะวันออก , "พระยม" (ท้าววิรุฬหก) ปกครองโลกด้านทิศใต้ และ "พระวรุณ" (ท้าววิรูปักษ์) ปกครองโลกด้านทิศตะวันตก

ทำไมต้องมีรูปท้าวเวสสุวรรณตั้งเหนือเปลเด็กอ่อน

          สาเหตุที่เรามักจะเห็นคนโบราณนำรูปท้าวเวสสุวรรณมาแขวนไว้บนเปลเด็กอ่อน เนื่องมาจากความเชื่อที่ว่าท่านเป็น เจ้าแห่งอสูร จึงช่วยป้องกันภูตผีปีศาจไม่ให้มารบกวนเด็กเล็กได้นั่นเอง อีกทั้งยังนิยมทำผ้ายันต์รูปท้าวเวสสุวรรณ จำหลักรูปท้าวเวสสุวรรณ ไว้ที่มีดหมอของสัปเหร่อเพื่อกำราบวิญญาณ หรือบางคนก็พกรูปของท่านเพื่อป้องกันภัยจากวิญญาณอีกด้วย

ท้าวเวสสุวรรณกับสถานที่สำคัญทางพระพุทธศาสนา

          ส่วนใหญ่แล้วเรามักเห็นภาพ ท้าวเวสสุวรรณ ในรูปลักษณ์ของยักษ์ ยืนถือกระบองยาว หรือไม้เท้าขนาดใหญ่อยู่ระหว่างขา เหมือนมีขาสามขา เพื่อพิทักษ์รักษาพุทธสถานหากใครที่เดินทางไปยังวัดพระศรีรัตนมหาธาตุ ที่จังหวัดพิษณุโลก ก็จะพบรูปหล่อปิดทองด้านซ้ายของฐานองค์พระพุทธชินราช ทำเป็นรูป ท้าวเวสสุวรรณ เพื่อปกปักคุ้มครองพระพุทธศาสนาไม่ให้หมู่มารมารังควาน และปกป้องคุ้มครองแก่ผู้นั่งสมาธิปฏิบัติพระกรรมฐาน

          ดังนั้น เราอาจจะเคยเห็นว่า วัดวาอารามต่าง ๆ มีรูปปั้นยักษ์ตั้งอยู่ หากยักษ์ยืนอยู่เพียงตนเดียว นั่นก็คือ ท้าวเวสสุวรรณ แต่ถ้าหากมี 2 ตน ก็คือบริวารของ ท้าวเวสสุวรรณ ที่จะมาคอยปกปักรักษาบริเวณวัด และนอกจาก ท้าวเวสสุวรรณ จะมีหน้าที่ปกปักรักษาพระพุทธศาสนาแล้ว ท้าวเวสสุวรรณ ยังมีหน้าที่จดความดีของคนทางทิศเหนือไปจารึก และประกาศให้เทพยดาบนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ได้รับรู้อีกด้วย

ตำนานความเชื่อของ ท้าวเวสสุวรรณ

          ตามตำนานทางพระพุทธศาสนา เชื่อกันว่า ในอดีตชาติ ท้าวเวสสุวรรณ เคยเป็นพราหมณ์ เปิดโรงงานค้าขายหีบอ้อยจนร่ำรวย ด้วยความใจบุญจึงได้นำเงินทองไปบริจาคให้ผู้ยากไร้ และด้วยกุศลผลบุญที่ ท้าวเวสสุวรรณ บำเพ็ญมานับหลายพันปี พระพรหม และ พระอิศวร จึงให้พรแก่ ท้าวเวสสุวรรณ ให้เป็นอมตะ และเป็นเจ้าของทรัพย์สมบัติทั่วปฐพี เป็นเทพแห่งความร่ำรวย ดังนั้นผู้คนจึงนิยมจำหลักรูป ท้าวเวสสุวรรณ ไว้เคารพบูชาเพื่อความมั่งคั่งอีกหนึ่งประการ ตรงตามความหมายของชื่อ "ท้าวเวสสุวรรณ" คือ คำว่า "เวส" แปลว่า พ่อค้า จึงหมายถึงพ่อค้าอันมีทรัพย์ ได้แก่ ทองคำ

          นอกจากนี้อีกหนึ่งตำนานในพระพุทธศาสนา เชื่อกันว่า ในชาติหนึ่ง ท้าวเวสสุวรรณ ซึ่งเดิมชื่อ กุเวรพราหมณ์ ได้ทำบุญกุศลมาก จนชาติต่อมา ได้เป็นกษัตริย์ครองกรุงราชคฤห์ พระนามว่า พระเจ้าพิมพิสาร และทรงเป็นพระสหายกับเจ้าชายสิทธัตถะ ต่อมาเจ้าชายสิทธัตถะตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ได้เสด็จมาโปรดพระเจ้าพิมพิสาร จนบรรลุเป็นโสดาบัน และได้ถวายพระเวฬุวันมหาวิหาร ให้พระพุทธเจ้าได้เข้าประทับ จึงเป็นอานิสงส์ให้ได้วิมานอันสวยงาม และการที่พระเจ้าพิมพิสารถวายทานบ่อย ๆ จึงเป็นปัจจัยให้มีทิพยสมบัติมากมาย เมื่อได้เป็นเทวดาก็ทรงมีอำนาจมาก

          ขณะที่ตามตำนานของพรามหณ์ เชื่อกันว่า ท้าวเวสสุวรรณ หรือ ท้าวกุเวร หรือ กุเปรัน เป็นพี่ชายต่างมารดาของทศกัณฐ์ แต่ไปนับถือท้าวมหาพรหมผู้เป็นเทวดา เพราะปรารถนาจะบำเพ็ญบารมี ทำให้ผิดใจกับพ่อซึ่งอยู่ในตระกูลยักษ์ โดยท้าวมหาพรหมทรงโปรดปรานท้าวกุเวร จึงประทานบุษบกให้ เพื่อให้ล่องลอยไปไหนมาได้ตามใจปรารถนา ก่อนที่ทศกัณฐ์จะไปแย่งบุษบกของท้าวกุเวรที่พระมหาพรหมประทานให้ไป และยึดกรุงลงกาที่ท้าวกุเวรปกครองอยู่มาได้สำเร็จ ท้าวมหาพรหมจึงสร้างนคร "อลกา" ให้ท้าวกุเวรใหม่

คาถาบูชาท้าวเวสสุวรรณ

          ในคัมภีร์โบราณ กล่าวไว้ว่าผู้ใดหวังความเจริญในลาภยศ ทรัพย์สินเงินทอง อำนาจวาสนา ให้บูชารูปท้าวเวสสุวรรณ หรือ ท้าวกุเวร ตามคาถาบูชาต่อไปนี้

คาถาบูชาท้าวเวสสุวรรณ หรือ ท้าวกุเวร (บูชาประจำวัน)

ตั้ง นะโม 3 จบ

นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุท ธัสสะ

นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุท ธัสสะ

นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุท ธัสสะ

อิติปิโสภะคะวา ยมมะราชาโน ท้าวเวสสุวรรณโณ

มรณังสุขัง อะหังสุคะโต นะโมพุทธายะ

ท้าวเวสสุวรรณโณ จาตุมหาราชิกา ยักขะพันตา ภัทภูริโต

เวสสะ พุสะ พุทธัง อะระหัง พุทโธ ท้าวเวสสุวรรณโณ นะโมพุทธายะ

          จะเห็นได้ว่าประวัติของท้าวเวสสุวรรณไม่ว่าจากตำนานใด ก็ล้วนแต่เป็นบทบาทของผู้ให้ที่ไม่หวังผลตอบแทนทั้งสิ้น นับเป็นคุณธรรมที่น่ายึดตามมากทีเดียว

นอกจากท้าวเวสสุวรรณจะช่วยปัดเป่าวิญญาณร้าย สิ่งชั่วร้าย รวมถึงสิ่งอัปมงคลทั้งหลายแล้ว ท่านยังช่วยบันดาลโชคลาภ ดึงดูดเงินทองให้ไหลมาเทมา มีอำนาจวาสนา ได้เลื่อนขั้นเลื่อนตำแหน่ง เจริญในลาภยศ และนำพาสิ่งดี ๆ มาสู่ตัวผู้บูชาด้วยค่ะ หากสวดบูชาเป็นประจำแล้วชีวิตของคุณจะเจริญก้าวหน้า พบเจอแต่สิ่งที่เป็นมงคล มีโชคมีลาภตลอดไม่ขาดมือ