ตอนที่ 2 ..
3 เดือนผ่านไป (ไวเหมือนโกหก)
คมสันหายจากอาการบาดเจ็บเป็นปกติ เขาขอย้ายกลับมาทำงานที่บ้านเพื่อที่จะได้อยู่ดูแลแม่ของเขา
ส่วนแววแต่งงานไปแล้วกับคนรักใหม่ของเธอ คมสันไม่ได้คิดถึงเรื่องของเธออีกต่อไป ..
วันหนึ่งคมสันกลับจากทำงาน เขาขับรถผ่านตามเส้นทางปกติเหมือนทุกๆ วัน พลันสายตาเขาก็เหลือบไปเห็นหญิงสาวคนหนึ่งเดินอยู่ริมถนนเพียงลำพัง หล่อนแต่งตัวเรียบร้อยท่าทางทะมัดทะแมงถือกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ เขาขับรถเลย ในใจก็คิดว่าใครกันนะมาเดินแถวนี้ไม่คุ้นหน้าเลย นี่ก็เย็นมากแล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำอย่างไร เขาขับรถย้อนกลับไปหาหล่อนเปิดกระจกแล้วถามว่า"จะไปหรือครับ" หญิงสาวมองหน้าเขายิ้มๆ แล้วตอบว่า "กลับบ้านค่ะ" คมสันบอกว่า "ขึ้นรถซิ อยู่ไกลไหมเดี๋ยวผมจะไปส่งให้" หญิงสาวกล่าวขอบคุณเขาแล้วบอกว่าจะถึงแล้วไม่เป็นไร คมสันยิ้มให้แล้วขับรถเลยไป ..
ป้าแช่ม ยืนชะเง้อมองหน้าบ้านด้วยความตื่นเต้น ชมลูกสาวคนเดียวของเธอบอกว่าจะกลับบ้านวันนี้หลังจากเรียนจบ "แม่จ๊ะ" เสียงเรียกดังมาแต่ไกล ป้าแช่มวิ่งไปรับลูกสาวด้วยความดีใจ ..
หลังจากอาบน้ำกินข้าวถามสารทุกข์สุขดิบกันแล้ว
ชมเอ่ยกับแม่ว่า "หนูเจอพี่คมสันด้วยนะคะแม่ก่อนจะถึงบ้านเรา แต่เขาทำเหมือนจำหนูไม่ได้"
ป้าแช่มหัวเราะแล้วบอกกับชมว่า "ก็ลูกกับพี่เขาไม่เห็นกันมาเกือบสิบปีได้แล้วมั่ง แบบนี้ใครจะไปจำได้" ชมทำหน้างอแล้วบอกกับแม่ว่า"แหมมม ทีหนูยังจำพี่เขาได้เลย"
ป้าแช่มยิ้มที่เห็นลูกสาวกระฟัดกระเฟียดเช่นนั้น
ชมถามแม่อีกว่าคมสันแต่งงานกับแววแล้วใช่ไหม่ แม่ตอบว่า "เปล่า"
ชมนึกถึงสมัยเด็กๆ คมสันอายุมากกว่าชมหลายปีนัก
เขาเป็นหนุ่มรูปงามท่าทางเรียบร้อยนิสัยดีใครๆ ก็ชอบเขา ชมเองก็เช่นกัน
แต่คมสันหาได้สนใจใครไม่นอกจากแวว ชมคิดว่าคมสันกับแววแต่งงานกันแล้วเสียอีก
ทำไมนะถึงไม่แต่งงานกัน ทั้งๆ ที่สองคนรักกันมากขนาดนั้น ..
ชมคิดด้วยความสงสัยจนหลับไป ..
