ในคืนอันเงียบเหงา 
คมสัน ชายหนุ่มรูปงาน หน้าตาเกลี้ยงเกลา แต่ทว่าเขากลับมีแววตาที่เศร้าหมอง ยืนพิงต้นโศกหน้าบ้าน เขามองไปบนท้องฟ้าที่มีดาวระยิบระยับ น้ำตาของเขาค่อยๆ ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ความทรงจำที่ซ่อนอยู่ภายในลึกๆ หวนกลับคืนมาอีกครั้ง ..
"คมสัน" เสียงเรียกชื่อเขาเบาๆ ดังอยู่ใกล้ๆ
"มีอะไรหรือแวว" ชายหนุ่มหันมามองคนรักพร้อมกับถาม
เธอจับมือเขาพร้อมกับบอกว่า "อีกไม่กี่วันฉันต้องไปทำงานต่างจังหวัดแล้วนะ" "อืมม ฉันรู้แล้ว" คมสันตอบ "คงอีกนานกว่าเราจะได้พบกันอีก" คมสันบีบมือเธอเบาๆ พร้อมกับบอกด้วยความมั่นใจว่า "ไม่เป็นไรหรอกแวว ถึงเธอจะอยู่ที่ไหน แต่เธอจะอยู่ในใจฉันเสมอ ฉันจะรอเธอจนกว่าเราจะได้พบกันอีก" แววซบหน้าลงกับฝ่ามือคมสันด้วยความอิ่มเอมใจ ..
หลังจากที่แววไปแล้วทั้งสองก็ติดต่อหากันโดยไม่ขาด จนวันหนึ่งคมสันถูกส่งไปชายแดน การติดต่อกับแววลำบากขึ้นด้วยหน้าที่การงาน แต่คมสันก็ยังหวังว่าแววจะยังมั่นคงในความรักเสมอมาเหมือนเช่นเดียวกันกับเขา ..
แต่ความจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น ที่ทำงานใหม่แววได้พบกับเพื่อนร่วมงานที่คอยเอาอกเอาใจ ในที่สุดแววก็ลืมคมสันไปเสียสิ้น ..
คมสันกลับมาบ้านอีกครั้ง เขาได้ข่าวว่าแววกำลังจะแต่งงานกับคนรักใหม่ เขาเสียใจ แต่ก็ไม่เคยคิดจะขัดขวาง ได้แต่อวยชัยให้พรขอให้แววพบคนที่ดี ขอให้เธอมีแต่ความสุข ..
"คมสัน" เสียงเรียกมาจากบนบ้าน "ขึ้นบ้านได้แล้วลูก"
ลมเย็นๆ พัดมากระทบใบหน้าของเขา คมสันตื่นจากภวังค์พร้อมหันไปตามเสียงเรียก ดึกแล้วซินะ เขาหยิบไม้ค้ำยันที่วางอยู่ข้างๆ ค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นยืน เขาได้รับบาดเจ็บหลังจากได้รับอุบัติเหตุจากผู้ก่อการร้ายที่ชายแดนจึงกลับมารักษาตัวที่บ้าน แม่เดินมาหาเขาพร้อมกับช่วยพยุง "อีกไม่นานลูกก็จะหายดีแล้วนะ" แม่ให้กำลังใจเขาเสมอ และนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะนึกถึงแวว ..
"ขอบคุณครับแม่" เขายิ้มให้แม่แล้วมองไปบนท้องฟ้าอีกครั้งก่อนที่จะเดินกลับขึ้นบ้านไป ..
"ระยะทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์ใจคน"
สุภาษิตสำนวนไทย ยังใช้ได้อยู่เสมอนะคะ **
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น