ลาทีความระทม

ฉันทนเจ็บช้ำ
ระกำอกร้าว เมื่อคราวสูญสิ้น
เฝ้ากินน้ำตา ขมขื่น
ฉันทนปวดใจทนทุกข์วันคืน
ซบหน้าสะอื้น กล้ำกลืนแต่ความทุกข์ระทม

ฉันจำไม่หายว่าใครฆ่าฉัน
ฝังใจจำมั่น ยอกใจทุกวัน ฝืนข่ม
สายเกลียวแห่งใจสลายลอยลม
มันปวดระบม มันขื่นมันขม เท่าไร

เจ็บ ยัง ฝัง จำ
ขอจำ ตราบถึงวันตาย
น้ำตาหลั่งโลมสนิมในใจ
รินท่วม ทรวงในชโลมแผลใจร้าวราน

สิ้นกันชาตินี้
สิ้นทีเรื่องหลังที่ฝังใจมั่น
โปรดลืมให้มัน พ้นผ่าน
ฉันทนปวดใจพอแล้วนงคราญ
จงอย่ารังควานตามล่าตามผลาญอีกเลย.

*****