จากไปสุดแสนใจดำ
พี่ หลง คอย หลง คำ
พี่ เจ็บจำ ช้ำใจเพราะพี่ ไม่เคย
สอน พี่ ให้ รู้ แล้ว ไม่ อยู่
เคียงคู่ชื่นชิดชมเชย
คอย หวัง ไป สลายเลย
กลับเปรียบเปรยเย้ยคำเจ็บจำหนำใจ
รอย หวาน ผ่าน มา
ดั่งยาพิษน้ำผึ้ง ที่แผดเผาทรวงใน
ซื่อ จนไม่สนใจ
หลงเล่นกับไฟครั้งเดียวผิดไป ขอจำ
สอน พี่ ใช่ ไหม
สอน พี่ ได้ โง่งมก็สมควรทำ
คง ถึง คราว ใช้กรรม
เจ้า ทำใครเขาไว้อย่าได้ ทรนง
*****
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น