โธ่ ! คนอย่างเรา

แหงนมองเมฆฝนบนฟ้า

ครึ้มดำคล้ำมา ฝนฟ้าก็มืดมัวมน

หัวใจคนหนุ่ม มันกลุ้มจนเหลือจะทน

เหมือนฝนฟ้าเบื้องบน

พยับพะโยมเพราะลมเปลี่ยนผัน

หัวใจตกในเหวรัก

เหมือนคนไข้หนัก เผลอรักตลอดคืนวัน

เมื่อรู้ตัวว่าคุณค่าแห่งรักอนันต์

เหมือนค่าไม้จิ้มฟัน

แหวนเพชรเงินพันค่าเพียงสลึง

ปวดใจแท้ๆ แม้มันช่างปวดรวดร้าวพิลึก

หัวใจสะอึก หัวใจสะอื้นอยู่อึงคะนึง

รักเขาข้างเดียว เหมือนต้นข้าวเหนียวที่ยื่นตายนึ่ง

น้ำมันท่วมไม่ถึง

มันจึงต้องแห้งเหี่ยวตายคานา

ผู้ชายรูปหล่ออย่างเรา

สาวยังไม่เอาไว้เป็นคู่แนบชีวา

เห็นทีจะต้องเข้าบวชเป็นพระหลวงตา

แล้วศึกษาวิชาธรรมะธรรมโมโธ่คนอย่างเรา

*****