อันความลำเค็ญที่เป็นท่าน้ำ
คิดดูก็กรรมสุดชอกช้ำจำใจทน
ต้องรอสนองรับรองผู้คน
ให้ข้ามพ้นทางธารา
บ่ายเย็นค่ำเช้าเขามาพึ่งเรา
ก็ยามเขารอนาวา
เหยียบเราขึ้นลงพะวงอุรา
ปราถนาเพียงสเบย
เขา ลืม เลือนเรา
พอ เขาผ่านไป
มิ เคยสนใจอาลัยเลย
ถึง คราว จำเป็น
จึง เห็นค่าเอย
ใช้เราเหมือนเคย คนเอยคน
แม้นมีชีวัน
เหมือนดังปวงชน
จะช้ำกี่หน กี่หนเล่าหนา
กี่หนเล่าหนา
โถใครเหมือนดังท่าน้ำ
เขาคงแสนระกำดวงกมลเรื่อยมา
เขาเกื้อหนุนคนบนความศรัทธา
รางวัลนั่นหนาก็คือท่าน้ำเอย
*****
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น